Ομάδα που δεν θέλει να κερδίζει για την ομάδα!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε μέχρι πού θα φτάσει η Εθνική ομάδα μπάσκετ. Μακάρι να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής και να το πάρει κιόλας. Αλλά ακόμη και αν συμβεί αυτό, που εδώ που τα λέμε κανείς δεν πείθεται ότι μπορεί να συμβεί, θα είναι μια επιτυχία που καταρχάς δεν θα την χαρεί η ίδια ομάδα. Καλύτερα να το πούμε τώρα, μετά από την πρόκριση της ελληνικής ομάδας, στις ήττες όλα είναι πιο εύκολα για τους κακοπροαίρετους...

Στην εξίσωση της φετινής Εθνικής έχουμε μπει όλοι μας. Από τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, τον προπονητή και τους παίκτες, που πήγαν και που δεν πήγαν, μέχρι τον κόσμο, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, τους μπασκετικούς και τους ποδοσφαιρικούς δημοσιογράφους, τους παλαίμαχους ή και τους "απόμαχους". Ολοι έχουν λόγους να θέλουν να κερδίσει η ομάδα, αλλά κανείς για την ίδια την ομάδα. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται και όταν σε μια ομάδα "έτσι φαίνεται", μάλλον και έτσι είναι...

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θέλει να κερδίζει η ομάδα, για να "την πει" σε όλους μας. Διότι λίγο πολύ, ειδικά τον τελευταίο καιρό, όλοι μας του την έχουμε πει. Και δικαίως. Ο Κώστας Μίσσας για να δείξει πως ό,τι και αν λέγεται, είναι προπονητής επιπέδου Εθνικής ομάδας. Και για κάποιο λόγο, πολύ περίεργο λόγο, διότι τώρα, μετά από δεκαετίες, πρέπει να αποδείξει σε κάποιους που τότε δεν είχαν μάθει να σκάνε την μπάλα, για ποιο λόγο κάποτε τον ονόμασαν "στρατηγό".

Οι παίκτες έχουν θέμα με όσους δεν πήγαν, εκείνοι που δεν πήγαν με όσους κλήθηκαν, εκείνοι που τελικά πήγαν και παίζουν έχουν θέματα μεταξύ τους και "κουνάνε δάχτυλα" όταν δεν παίζουν μπουνιές. Ο κόσμος θέλει η ομάδα να κερδίζει, περισσότερο για να την πει στο διπλανό ή στον γείτονα που δεν θέλει η ομάδα να κερδίζει. Γιατί όταν χάνει μπορεί να πάει στο καφενείο και να έχει να λέει, παίζοντας πρέφα. Ενώ οι δημοσιογράφοι; Συγνώμη αλλά είμαστε οι χειρότεροι από όλους. Οι μπασκετικοί δημοσιογράφοι θέλουν να την λένε στους ποδοσφαιρικούς, οι οποίοι θέλουν να συγκρίνουν τα δικά τους κείμενα επί "δικής τους" Εθνικής και όταν δεν μπορούν να κανουν αυτό, τα βάζουν με τους σχολιαστές.

Σόρι αλλά αυτό που όλοι μας έχουμε φτιάξει, δεν είναι Εθνική. Τέλοσπαντων δεν μπορεί να αναγνωρίζεται ως η Εθνική, εκείνη η πρώτη - πρώτη Εθνική, που έκανε όλους μας να "γεννήσουμε" πρώτα μέσα μας και στη συνέχεια έξω μας, παίζοντας οι ίδιοι δηλαδή, ένα ολόκληρο άθλημα. Το πώς οδηγήθηκε το πράγμα εκεί, υπάρχουν πολύ σοβαρές ευθύνες καταρχάς και κυρίως από την κεφαλή. Από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, που δεν ορίζει απλώς και μόνο την πορεία του μπάσκετ στην Ελλάδα σε διοικητικό επίπεδο. Αλλά ορίζει πια συμπεριφορές, νοοτροπίες, λειτουργία και τελικά επικοινωνία. Σόρι συνάδελφοι, αλλά αυτό μας αφορά όλους...

Για το αγωνιστικό κομμάτι υπάρχουν πολλοί πιο αρμόδιοι να μιλήσουν. Αλλά για το πώς ο καθένας μας αισθάνεται για αυτή την ομάδα, δεν υπάρχουν αρμόδιοι και αναρμόδιοι. Διότι το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι μέρος του εαυτού όλων μας...